مضرات و فوايد علمي وانيل
وانيل يک ميوه غلاف دار خوشبو است که از ارکيده بالارونده استوايي،V. planifolia بدست مي آيد. سرخپوستان مايا قرن ها قبل از اولين اسپانيايي ها که در سال 1520 از آن در پاي خود در مکزيک بهره بردند، اولين افرادي بودند که از آن در نوشيدني هاي شکلاتي به عنوان ماده طعم دهنده استفاده کردند. اين غلاف بسيار با ارزش، بومي جنگل هاي انبوه مناطق گرمسيري آمريکاي مرکزي است و اخيرا کشت آن از طريق کاشفان اروپايي، به مناطق گرمسيري ديگر گسترش پيدا کرده است.
گياه شناسي
وانيل يک گياه گلدار در خانواده ارکيده و داراي خصوصيات منحصر به فرد رشدي است که براي بالا رفتن به يک درخت يا ستون نياز دارد.
اين شبه مو ميوه فراواني توليد مي کند و گل هاي نارنجي – زرد شيپوري شکل دارد.
اين گل ها در زيستگاه طبيعي خود فقط يک روز باز مي شوند که سريعا توسط زنبورهاي Melipona يا مرغ مگس خوار منقار بلند، گرده افشاني مي شوند.
با اين حال، در مزارع زير کشت، به صورت دستي گرده افشاني مي شوند. امروزه وانيل در مقياس تجاري در ماداگاسکار، اندونزي، هند، پورتوريکا و هند غربي رشد مي کند.
سه رقم اصلي وانيل با اهميت تجاري وجود دارد. در ميان آن ها، Vanilla planifolia بهترين وانيل است که در انواع قنادي ها در سراسر جهان به کار رفته است.
غلاف وانيل هاي نارس زماني که به طول 13 تا 20 سانتي متر برسند، برداشت شده و به رنگ زرد روشن تغيير پيدا مي کنند. سپس در آب در حال جوش اندکي رنگ پريده مي شوند، تراوش مي کنند و 2 تا 3 هفته اي زير نور آفتاب خشک مي شوند، تا جايي که به غلاف هاي چروکيده قهوه اي تيره تبديل شوند.
وانيلين، نوعي کريستال سفيد است که داخل برخي از غلاف ها با کيفيت بالاتر، ظاهر مي شود.
ارسال دیدگاه